NC 9 วันเกิดพี่ยุนกิ 2
NC 9 วันเกิดพี่ยุนกิ 2
มือผมหาที่วางไม่ได้จนสุดท้ายมันก็ถูกเอาไปใช้ขัดขวางมือขาวที่กำลังปลดซิปกางเกงผม
"มึงจะขัดขืนงั้นสิ?" เพราะตาที่เริ่มชินกับความมืดทำให้เห็นโครงหน้าของพี่ยุนกิชัดเจนขึ้น ผมไม่ตอบแต่กลับเงียบไปพักใหญ่ส่วนพี่ยุนกิก็นิ่งไม่ได้ขยับตัวหรือพูดอะไรอีก
สุดท้ายผมก็ยอมปล่อยมือจากมือขาวเพื่อให้เขาปลดซิปกางเกงผมได้อย่างสะดวก
ความรักชนะทุกอย่าง ผมเพิ่งจะเชื่อคำกล่าวนี้ก็วันนี้...
มือบางปลดกางเกงผมออกไปพร้อมกับบ๊อกเซอร์และชั้นในแล้วโยนออกไปอย่างไม่ใยดี ก้านนิ้วเรียวถูกส่งมาลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อขาอ่อนก่อนจะย้ายไปขย้ำก้นผมอย่างหมั่นเขี้ยว ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วเรียวเริ่มรุกรานมาแถวๆช่องทางด้านหลังของผม ผมเผลอใช้มือผลักอกพี่ยุนกิเต็มแรงจนเขาหงายหลังไปอยู่ปลายโซฟาอีกด้าน ผมหอบหายใจถี่แล้วยันตัวขึ้นนั่ง
"เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมางั้นสิ?" เสียงแหบพร่าเอ่ยถามผ่านความมืด
"พี่ยุนกิ.....ผม" เพราะไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงดีก็เลยได้แต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่แบบนี้
"หรือเกิดกลัวขึ้นมาล่ะไอกาก" เสียงเยาะเย้ยที่มาพร้อมกับตัวพี่ยุนกิที่ขยับเข้ามาใกล้อีกครั้ง
"พี่ไม่เข้าใจผมหรอก" ผมตอบออกไปเสียงเบา
พี่ไม่ได้รู้สึกแบบผมพี่จะไปรู้อะไร..........ที่ผมยอมขนาดนี้เพราะผมรักพี่ไง
"เข้าใจว่ามึงกากน่ะหรอ? ไม่รักษาคำพูดเอาสะเลยนะมึงอ่ะปาร์คจีมิน" เขายังคงพูดถากถางผมไม่หยุด
"ก็ได้" สุดท้ายผมก็เอนตัวลงนอนลงไปตามเดิม ถ้ามันจะทำให้พี่ยุนกิมาเป็นของผมล่ะก็...
เรื่องแค่นี้คงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง
เรื่องแค่นี้คงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง
ร่างขาวทาบทับลงมาอีกครั้งหากแต่คราวนี้ส่วนล่างที่ถูกันไปมาทำให้รู้ว่าพี่ยุนกิได้เปลือยท่อนล่างเรียบร้อย นิ้วเรียวกลับมารุกล้ำผมอีกครั้ง และในขณะที่พี่ยุนกิกำลังจะสอดนิ้วเข้ามานั้นผมก็กระถดตัวหนีอีกครั้งจนพี่ยุนกิส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ
"เหี้ยเอ้ย มึงจะอะไรหนักหนาว่ะ" เขาแหกปากใส่ผมพร้อมกับลุกออกไปจากโซฟา ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะจนไฟถูกเปิดขึ้นโดยฝีมือพี่ยุนกิ สิ่งแรกที่ผมเห็นคือพี่ยุนกิที่เปลือยท่อนล่างอยู่พร้อมกับยุนกิน้อยที่ชี้โด่ชี้เด่ไม่เกรงใจคนมองสักนิด
"..." ผมเงียบ
"แม่ง" พี่ยุนกิเดินกลับมาหาผมอีกครั้งแล้วทาบทับตัวลงมาอีกรอบจนผมตั้งรับไม่ทัน มือบางเลื่อนลงไปรูดแกนกายผมด้วยความชำนาญจนผมเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับมัน
"ฮึก" ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อก้านนิ้วเรียวสอดเข้ามาในช่องทางด้านหลังก่อนจะถอยตัวหนีอย่างรวดเร็วจนนิ้วพี่ยุนกิหลุดออก ร่างขาวขมวดคิ้วแน่น ผมเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับดวงตาคนที่จ้องมองผมมาอย่างเอาเรื่อง
"เหอะ ไอกาก" เขาสบถออกมาแล้วก็มองผมด้วยสายตาเยาะเย้ย ผมมองกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆเพราะผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถทำแบบนี้ได้จริงๆ ผมไม่สามารถเป็นฝ่ายรับให้พี่ยุนกิได้......
สุดท้ายพี่ยุนกิก็หลบตาไปก่อน ร่างขาวลุกออกจากตัวผมลงไปนั่งข้างๆแล้วนิ่งเงียบ ผมลุกขึ้นมานั่งมองด้านข้างของพี่ยุนกิด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ผมควรทำยังไงดี ผมรักเขามากเหลือเกิน แต่เรื่องนี้มันเกินความสามารถของผมจริงๆ.....
"ผมขอโทษนะครับ"
"..."
"แต่ว่ามันยากเกินกว่าที่ผมจะทำให้พี่ได้จริงๆ" ผมเอ่ยบอกแล้วก้มลงไปหยิบกางเกงของตัวเองขึ้นมาเตรียมจะใส่แต่พี่ยุนกิก็ชิงปัดมันทิ้งแล้วขึ้นมานั่งตักผมสะก่อน จีมินน้อยถูกก้นงอนทับจนมันลุกหือขึ้นมาสู้เต็มความยาว
"กูรู้แล้ว" เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนที่จะจรดริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากผม ลิ้นเล็กเข้ามาซุกซนในโพรงปากผมซึ่งผมก็ตอบรับอย่างดี มือผมเลื่อนไปจับก้นนุ่มนิ่มแล้วบีบมันไปมา เสียงครางฮื่อในลำคอพี่ยุนกิทำให้ผมยิ่งอยากจะบีบให้มันสลายคามือไปเลย ก้นนิ่มขยับไปมาเหมือนจงใจเล่นกับของแข็งที่ถูกกดทับให้ทรมานเล่น
"อื้อ" เขาถอนริมฝีปากออกแล้วก้มหน้าลงมาสบตาผมที่มองเขาอยู่
"แบบนี้มึงคงโอเคใช่ไหม?" พูดจบก้นงอนก็ถูกยกขึ้นโดยเจ้าตัว มือขาวข้างหนึ่งเลื่อนลงไปจับแกนกายผมให้จ่อไปที่ช่องทางด้านหลังของเขาก่อนที่พี่ยุนกิจะกดเอวตัวเองลงมาทำให้แกนกายผมค่อยๆหายเข้าไปในช่องทางคับแคบที่ไม่ได้รับการเปิดทางก่อน ของเหลวบางอย่างไหลออกมาทำให้แกนกายเข้าไปได้ง่ายขึ้น พอก้มมองก็พบว่ามันเป็นเลือดที่ไหลออกมาจากช่องทางของพี่ยุนกิที่คงจะฉีกขาดเพราะขนาดแกนกายที่ใหญ่เกินไปของผมแน่ๆ ผมรีบเงยหน้าขึ้นมามองคนที่หลับตาแน่นพลางกัดฟันกรอด ผมรีบดึงคอร่างขาวมาจูบเพื่อดึงความสนใจจากช่วงล่างที่ตอนนี้เชื่อมกันโดยสมบูรณ์แบบโดยมีเลือดเป็นตัวล่อลื่น เสียงซี้ดปากด้วยความเจ็บจากช่วงล่างที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสีเชอร์รี่เมื่อผมถอนจูบออกและพยายามจะดึงความสนใจเขาด้วยการรูดรั้งแกนกายขาวที่เริ่มมีน้ำสีขาวปริ่มออกมานิดหน่อย
"จะ...จีมิน ฮื่อ" เสียงเรียกชื่อผมที่ดึงให้สติขาดผึ่งแล้วกระแทกใส่ช่องทางคับแคบไปหนึ่งทีเพราะเสียงแหบพร่ามันยั่วยวนใจเหลือเกิน
"อ่ะ" พี่ยุนกิร้องเสียงหลงแล้วเกาะไหล่ผมแน่นก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ผม แขนขาวโอบรอบคอผมแน่นแล้วขยับเอวตัวเองเบาๆ เสียงซี้ดปากที่มาเป็นระยะทำให้ผมรู้สึกสงสารเขาจนอยากจะให้เขาหยุดแค่นี้ แต่เพราะแรงอารมณ์ที่ไม่สามารถจะหยุดได้ตอนนี้ของผมก็ทำให้สุดท้ายผมกระแทกกระทั้นกลับใส่เขาจนเจ้าตัวครางออกมาเสียงหลง เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อกลายเป็นผมที่กระแทกใส่คนที่นั่งอยู่บนตักอย่างถี่รัวจนพี่ยุนกิครางไม่เป็นภาษา พอผมเน้นย้ำและเริ่มใส่แรงกระแทกมากขึ้นพี่ยุนกิก็ฟาดหลังผมดังปักจนรู้สึกแสบ
"ผมเจ็บนะ" ผมหันไปกระซิบใส่หูขาว
"กะ อื้อ กู จะ เจ็บ ฮื่ออออออ กว่า อีก อ่ะ บะ เบาหน่อย" คำพูดที่ถูกเว้นระยะด้วยเสียงครางมันทำให้ผมอยากจะปล้ำพี่ยุนกิให้จมเตียง ไม่สิ นี่โซฟานี่นา เอาให้จมโซฟาจนลุกไปไหนไม่ได้เลย ผมพลิกตัวให้พี่ยุนกิลงไปนอนราบกับโซฟาตามความยาวของมันแล้วยกขาขาวขึ้นมาพาดคอ เอวผมทำงานอย่างหนักเพราะการกระแทกที่ถี่รัวจนก้นขาวแดงเป็นจ้ำๆเพราะเนื้อที่เสียดสีกันอย่างรวดเร็ว ผมรูดรั้งแกนกายขาวจนในที่สุดพี่ยุนกิก็ไปเตะขอบฟ้า ตาคมหลับแน่น พร้อมกับเสียงครางที่ออกมาจากริมฝีปากสวยเพราะถึงจุดสูงสุดทำให้ผมอยากจะเก็บภาพนี้ไว้ดูคนเดียวเหลือเกิน ผมกระแทกใส่เขาอีกห้าหกทีก็ปล่อยลูกๆไปเที่ยวเล่นในร่างกายพี่ยุนกิจนมันล้นออกมาเลอะขาอ่อนขาวๆของเขา
"ทำไมมึง อ่ะ ต้องปล่อยข้างใน" เขาลืมตาขึ้นมามองผมด้วยสายตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
"มันเอาออกยากไหมสัส" ปากสวยพ่นคำหยาบออกมาจนผมหมั่นเขี้ยวเลยแกล้งกระแทกใส่ไปหนึ่งทีจนพี่ยุนกิสะดุ้งครางเสียงหลง
ผมก้มลงไปจูบริมฝีปากบางที่พ่นคำด่าออกมาไม่หยุดแล้วก็เริ่มขยับกายกระแทกกระทั่นใส่ร่างขาวจนเสร็จไปอีกรอบ
"แฮปปี้เบริด์เดย์นะครับพี่ยุนกิของผม" ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูพี่ยุนกิที่นอนหลับตาอยู่หลังจากเขาก็ปลดปล่อยเป็นครั้งที่สองเหมือนกัน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น